χαρισματούχοι

οι, Ν

θρησκειολ. (κυρίως στις πρωτόγονες θρησκείες) θρησκευτικοί ηγέτες τών οποίων η ανάδειξη οφειλόταν στα προσωπικά τους χαρίσματα και οι οποίοι έχαναν τη δύναμη και την επιβολή τους μόλις τα χαρίσματά τους αυτά εξέλιπαν ή τούς τά αμφισβητούσαν.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χάρισμα + -ούχος*].